Rozdział 23.

Wiem, wiem, straaasznie dużo czasu mi to zajęło. Wybaczcie i czytajcie :3
***********
Okej, tego się nie spodziewałem, przyznał w myślach David. Pozwolił, by na jego twarz wypłynęły uczucia, które owładnęły nim w tej chwili. Nie lubił skrywać emocji, chyba że akurat się bił albo musiał się czegoś dowiedzieć, wtedy umiejętność ukrywania twarzy pod maską obojętności naprawdę się przydawała. W normalnym życiu, jak je nazywał,  tego unikał. Dlatego teraz zacisnął wargi, kiedy usłyszał, jak Carly klnie. Chociaż "Cholera" raczej nie liczyła się jako przekleństwo, bardziej jako brzydkie słowo.

 - Domyślam się, że nie cieszcie się na mój widok - zauważył z sarkazmem.

Victoria, o ile dobrze pamiętał, popatrzyła ze współczuciem na Carly.

 - Może i tak - powiedziała wyzywająco. - Co tu robisz?

 - Na pewno nie przyszedłem tu do was, więc nie odpowiem na to pytanie - podniósł brew i zwrócił się do Quenta: - Nic nowego nie wypłynęło.

Zerknął na Iríth, która usiadła na jednej z puf i przyglądała się wszystkim bacznie. W końcu sprawdzał, czy ktokolwiek ze Świata Cieni odkrył jej istnienie. Wampirza faerie na pewno wzbudziłaby zainteresowanie, dlatego Quent regularnie słuchał najnowszych informacji.
Irìth prychnęła.

 - Trzykrotnie zajęłam miejsce na podium w czterogwiazdkowych zawodach CCI, a ci głupi przyziemni nawet słowa o mnie w gazecie nie napiszą.

Wszyscy skierowali na nią pełne niezrozumienia spojrzenia.

 - Wszechstronny konkurs konia wierzchowego? Ujeżdżenie, skoki przez przeszkody i cross? Mistrzostwa świata? Mówi wam to coś? - Widząc ich tępe wyrazy twarzy, westchnęła, przewracając oczami: - Nieważne.

 - Przyziemni nie wykazują się wysokim poziomem inteligencji - potaknął Quent.

Carly podparła się pod boki i spojrzała na czarownika spod przymrużonych oczu.

 - Co proszę? - spytała.

Quent odgarnął włosy z czoła, które wpadały mu do oczu i popatrzył na nią z politowaniem.

 - Nie wiem o co prosisz, mnie nie pytaj - odparł.

Dziewczyna przyglądała mu się przez parę sekund po czym skrzyżowała ręce na piersi i stwierdziła:

 - Jesteś okropny.

 - I wredny. Nieuprzejmy. Wkurzający. Męczący - wymieniał. - Tyle lat minęło, a ludzie dalej kierują we mnie te same epitety - westchnął.

 - W takim razie wolałbyś "niepełnosprawny umysłowo" czy "nieskończony idiota"?

Słowna potyczka nabierała tempa, a żadna ze stron nie miała zamiaru się poddać.

 - Na to pierwsze nie masz dowodu, a drugie jest bezsensowne i nietrafne.

 - Jesteś nieśmiertelny, więc także nieskończony, nie nadążasz? - spytała z niewinnym uśmiechem.

 - Za twoim bełkotem? Najpierw bym go musiał zrozumieć, a na to nie mam ochoty.

 - Właśnie przez to twoje lenistwo ludzie nie potrafią się z tobą dogadać.

 - A może to ja nie chcę się z nimi dogadywać?

 - To głupie.

 - Głupie jest mówienie do mnie, że jestem głupi.

 - Ej, wy dwoje – nie wytrzymała w końcu Victoria, choć z uśmiechem na ustach. – Może byśmy już tak sobie poszli? Wiemy wszystko, czego chcieliśmy się dowiedzieć.

Carly oderwała spojrzenie od oczu Quenta i westchnęła.

 - Racja, możecie już iść – powiedziała.

Nocni Łowcy zrobili zdziwione miny.

 - My? A co z tobą? – spytał Mike, po czym zerknął szybko na Davida.

Dziewczyna zagryzła wargę.

 - Ja… zostaję. Naprawdę, idźcie już. – Rzuciła Victorii błagalne spojrzenie. Nocna Łowczyni chwyciła Mike’a za przedramię i pociągnęła go w stronę wyjścia.

 - To my już idziemy. Miło było! – zawołała na odchodnym i już po chwili wszyscy usłyszeli trzask zamykanych za nimi drzwi.

W pokoju zapadła niezręczna cisza. Iríth ze znużeniem przewróciła oczami, za to Quent skierował się do Carly:

 - Wygrałem.

 - Wcale że nie. – Wyglądała, jakby miała zamiar nadal się kłócić, jednak spojrzała na Davida i dodała: - A zresztą, nieważne.

 - To było prostsze niż myślałem – oświadczył czarownik. Zwrócił się do Davida, jak zawsze, bez ogródek: - Coś jeszcze?

 - A czy chciałbyś jeszcze coś wiedzieć? – uniósł brew.

 - Jak na razie nic  nie przychodzi mi do głowy – wzruszył ramionami.

 - Jeśli się dowiem czegoś więcej, dam ci znać. O reszcie możemy pogadać później.

Quentin mruknął coś w odpowiedzi i dodał głośniej.

 - To teraz możecie już sobie iść.

Carly popatrzyła na czarownika z niedowierzeniem, ale tylko potrząsnęła głową. David kiwnął głową przyjacielowi i bez słowa szybkim krokiem wyszedł z domu. Zatrzasnął za sobą drzwi i ruszył przed siebie po kamienistej dróżce.
Po głowie cały czas błądziła mu jedna myśl: Dlaczego Carly nie przyszła do niego najpierw ze swoim problemem? Myślał, że mu ufa. Ale, nie, ona wolała zwrócić się do tych kretynów  z Instytutu, pomyślał z goryczą. Zależało mu na niej, a ona go ignorowała.
Usłyszał za sobą dźwięk otwieranych drzwi i trzaski kamieni, gdy ktoś zaczął biec po kamykach.

 - Hej! – zawołała Carly i chwyciła go za ramię. – Co jest?

Mógłby sobie z niej zakpić za takie durne pytanie, ale spokojnie jej odpowiedział.

 - Raczej ty mi to powiedz. Przecież widzę, że coś cię dręczy. Masz jakiś problem. Ale pierwsze co robisz, to idziesz do Instytutu.

 - To było pierwsze miejsce, które mi się skojarzyło z pomocą – warga jej zadrżała, jakby miała zapłakać, ale wpatrywała się w niego twardo. Była silna.

 -  No i właśnie o to mi chodzi. To ja powinienem być tym pierwszym skojarzeniem, jakkolwiek głupio to brzmi. – Zerknął jeszcze raz na rezydencję i mruknął: - Chodź stąd. Domy, a w szczególności te należące do czarowników, mają uszy.

Chwycił ją za rękę i pociągnął wzdłuż ścieżki. Gdy brama zamknęła się za nimi, Carly spytała:

 - Co oznacza ta siedmioramienna gwiazda? Z tego co kojarzę pentagramy mają tylko pięć ramion.

David puścił jej dłoń i uśmiechnął się krzywo.

 - Quent bywa symboliczny. Siedmioramienna gwiazda jest inaczej nazywana Gwiazdą Magów, co już samo w sobie zawiera ironię, choć Quent pewnie by się obraził, jeżeliby nazwać go magiem albo czarodziejem. Nie wiem, co to za różnica, ale nie wnikam. Siódemka jest uznawana za cyfrę nieskończoności, a skoro większość z tego domu jest nieśmiertelna, wszystko jest uzasadnione. Oprócz tego podobno siedem wyraża, jak to ujął Quent, „boską doskonałość”. Wiesz, siedem dni tygodnia, kolorów tęczy, i tak dalej.

Carly rzuciła mu lekko zaskoczone spojrzenie, po czym bez słowa pomaszerowała dalej.

 -  Chodź, pokażę ci pewne miejsce - powiedział,  bo już nie mógł znieść tej ciszy między nimi, która promieniowała jego pretensjami i jej mieszanymi emocjami.

Szli po nierównym terenie, porośniętym wysoką trawą. Gdzieniegdzie rosły drzewa, a ich grube korzenie jeszcze bardziej utrudniały marsz.

Popatrzyła na niego zaciekawiona, więc uśmiechnął się krzywo i dodał:

 - To po prostu ładne miejsce i, hmm, jakby to opisać... przepełnione spokojem. Nie żadna moja skrytka czy coś.

 - Niczego innego się nie spodziewałam - odparła z rozbawieniem.

 - Na pewno? - upewniał się. - Bo w wielu różnych romansidłach przystojni bohaterowie mają swój własny kątek, który pokazują tylko wyjątkowym osobom.

Zaśmiała się.

 - A ty skąd wiesz, co jest w romansach?

Wzruszył ramionami, nie drążąc tematu.

 - No? - wypytywała go dalej Carly.

 - Jeśli ci nie odpowiem, uznasz, że potajemnie czytuję romanse i tak naprawdę jestem staroświeckim romantykiem? - spytał, a na jego twarzy pojawił się krzywy uśmieszek.

 - Prawdopodobnie. I to najpewniej Danielle Steel lub Sparksa.

 - To pewnie jacyś znani na cały świat pisarze, prawda? - spytał.

 - Mhm, moja babcia ma całą biblioteczkę Steel.

 - Okej, pewnie mi nie uwierzysz, ale czasami Quentin, oczywiście w imieniu Irìth, zleca mi zakup jednej z książek w dniu premiery. Irìth wiele razy dała mi do zrozumienia, że nie może po prostu zamówić książki po pewnym czasie, ona musi mieć ją jak najszybciej, a tylko niektóre wydawnictwa działają w przedsprzedaży. Zdarza się, że nie mogę natychmiast dostarczyć jej lektury, więc sam czytam w razie nudy.

 - Nie wyglądasz na osobę, która nawet kiedy się nudzi zajmuje się książkami - parsknęła.

 - Czyli wystarczająco dobrze dbam o image - rzucił ze śmiechem.

 - A tak poza tym, Irith czyta romanse? Do niej bardziej pasują horrory czy coś...

 - Nikt nie powiedział, że zabójcy nie potrafią kochać - zauważył David.

 - Masz kogoś na myśli? - spytała, rozmyślając o tym, jak często zabijał demony.

 - To była po prostu... luźno rzucona uwaga.

 - Tak, tak... - nie dokończyła, bo w następnej chwili leżała na ziemi, a jej noga dalej tkwiła w zdradzieckim korzeniu, o który się potknęła. - Cholera. - Na szczęście nie upadła na twarz, za to przedramiona miała przetarte. – Dlaczego mnie nie złapałeś? - spytała Davida, który stał obok i wyciągał do niej rękę.

Chwyciła pomocą dłoń, wstała i otrzepała spodnie z ziemi, a on jej odpowiedział:

 - Bo jedną z wielu rzeczy, które mi się w tobie podobają. jest ta, że choć się wywrócisz, wstaniesz i pójdziesz dalej.

 - To był beznadziejny tekst, nawet jak na ciebie, Joyhell - powiedziała, po czym zarzuciła mu 
ręce na szyję i go pocałowała.

Objął ją w talii i odwzajemnił pocałunek, równocześnie przyciągając ją do siebie.
Wsunął jedną dłoń w jej włosy, rozpuszczając kucyka, a drugą trzymał nisko na jej plecach. Bawił się z nią, wodząc ustami po zarysie jej szczęki. Posłała mu zniecierpliwione spojrzenie i przycisnęła swoje wargi do jego roześmianych. Wolną ręką rysował na jej plecach serduszka, aż czuł, że przechodzą ją dreszcze. Przerwał pocałunek, jednocześnie nie odsuwając się od niej ani na milimetr.

 - Skoro taki słaby ten tekst, to czemu dostałem takiego całusa?

Nie odpowiedziała,  tylko uśmiechnęła się niepewnie.

 - Wybaczyłeś mi już? - spytała cicho.

Nie musiał pytać co miał jej wybaczyć, bo oboje dobrze wiedzieli o co chodziło.
Westchnął i przeczesał palcami jej włosy.

 - Już dawno to zrobiłem. Tylko  po prostu nie rozumiem.

Wysunęła się z uścisku, jednak po chwili złapała jego dłoń w swoją.

- To już zaraz - powiedział.

Zbliżali się do klifu, który w tym miejscu robił się łagodniejszy i łatwiej było znaleźć jakąś ścieżkę prowadząca na dół, do jeziora. Poprowadził ją tamtędy, omijając różne krzewy rosnące w tym miejscu mimo pochyłego terenu. David bez najmniejszych problemów zszedłby nawet w najbardziej stromym miejscu, ale wiedział, że Carly nie przeszła treningu Nocnego Łowcy, któremu zawdzięczał swobodę z jaką się poruszał. Zszedł szybko na dół i zaczął obserwować, jak Carly ostrożnie, ale sprawnie, schodzi na dół.
Przeszli jeszcze kilkanaście metrów wzdłuż plaży i David wskoczył na jeden z większych głazów, znajdujących się tuż przy linii wody. Podał rękę Carly, która oparła nogę na mniejszym kamieniu i wgramoliła się na głaz tuż obok niego. Głęboko wciągnęła powietrze i zaczęła opowiadać mu o odnalezieniu rodzinnej fotografii i pomocy ze strony mieszkańców Instytutu.
David zmarszczył brwi. Wątpił, żeby odkrycie Nephilim w przodkach Carly mogło przynieść wiele szczęścia, prędzej spodziewał się kłopotów. Ale nie zaprzątał sobie teraz tym głowy. Objął ją ramieniem i spytał:

 - Ale czemu nie przyszłaś z tym do mnie?

 - Zaciąłeś się czy co? W kółko powtarzasz to samo pytanie. – Westchnęła. – Prawda jest taka, że to był odruch. Z Mikiem znam się od kilku lat, bezgranicznie mu ufam i przywykłam do tego, że mówię mu o swoich problemach. Za to ty… Bez wątpienia przyszłabym z tym do ciebie, ale tak krótko ze sobą chodzimy…

 - Nie ufasz mi? – spytał, wpatrzony w horyzont.

Trzepnęła go w ramię.

 - No wiesz co! Oczywiście, że ci ufam. Tu nie o to chodzi.

 - „Tu nie o to chodzi” brzmi bardzo podobnie do „To nie to, co myślisz” – zauważył z rozbawieniem.

 - To jest żałosny tekst. Nigdy nie rozumiem, dlaczego używają go w aż tylu filmach.

 - Obiecuję ci, że nigdy nie usłyszysz tego ode mnie – zaśmiał się.

Carly spuściła wzrok na delikatne fale uderzające w podstawę głazu, które jednak nie moczyły jej butów. Żałowała, że nie ma na sobie stroju kąpielowego, bo słońce przyjemnie grzało, a mogła się założyć, że woda jest ciepła jak zupa.

 - Dlaczego się mną zainteresowałeś? – spytała, nadal patrząc na wodę.

 - Słucham?

 - Och, nie udawaj, że jesteś głuchy. Dlaczego zwróciłeś na mnie w ogóle uwagę? Przecież do czasu uwielbiałeś sobie ze mnie kpić.

 - Kpić? Wcale nie – zaprotestował. Kiedy spojrzała na niego, ustąpił: - No dobra, może raz. – Zamyślił się. – Po pierwsze, przyjaźniłaś się z Nightgrowem. Zastanawiałem się, czy powie ci, kim naprawdę jest, czy nie. Jeśli wyjawiłby ci prawdę, z wielką chęcią wydałbym go Clave.

 - Czemu aż tak go nie lubisz? – spytała z wyrzutem i oparła głowę na jego ramieniu.

 - To on pierwszy uznał mnie za zdrajcę, bo nie mieszkam w Instytucie, choć powinienem. 
Poza tym… no, z tym facetem nie idzie się dogadać – wzruszył ramionami.

 - Nie cierpicie się, a jedyne usprawiedliwienie, jakie dostaję to „nie idzie nam się dogadać”? – spytała ze wzburzeniem.

David uśmiechnął się szeroko.

 - Nie próbuj zrozumieć uczuć faceta. Nie wyjdzie.

Przewróciła oczami.

 - A po drugie?

 - Hm, po drugie. Słyszałem, że Taylor i reszta próbowali się z tobą zaprzyjaźnić na początku roku. – Skinęła głową. – No właśnie, a skoro odmówiłaś, to oznaczało, że jesteś z tych inteligentnych.

Śmiech Carly rozniósł się echem dookoła.

 - To dlaczego ty się z nimi trzymałeś? – spytała.

 - Życie Nocnego Łowcy to życie w cieniu – zaśmiał się. – Nie chciałem znowu być odludkiem. Wracając do tematu; często słyszałem twój śmiech na korytarzu – dźwięk miły dla ucha, nie powiem. Intrygowałaś mnie. Nie obchodziło cię nic ani nikt, nawet kiedy cię upokorzyłem wtedy na korytarzu, za co przepraszam – cmoknął ją w czoło.

 - Upokorzyłeś? Nie pochlebiaj sobie, to było dla mnie tylko potwierdzenie na to, jaki jesteś okropny – uśmiechnęła się.

 - Normalnie zestawienie „ja” i „okropny” w jednym zdaniu to zbrodnia, ale tym razem na to zasługuję – teatralnie zwiesił głowę w wyrazie skruchy.

 - Udzielam przebaczenia – powiedziała łaskawie i klepnęła go po ramieniu.

Zeskoczył z głazu i z pluskiem wylądował w wodzie. Zdjął buty, rzucił je na plażę i powiedział:

 - Skoro tak, to nie mam nic do stracenia.

Po czym chlusnął jej wodą w twarz. Wrzasnęła ze śmiechem i zeskoczyła do wody. Nie pozostawała mu dłużna, więc już po chwili chłopak był prawie cały mokry. Zaśmiał się i ruszył w jej stronę. Zaczęła się cofać, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. David dwoma susami przebiegł dzielącą ich odległość, chwycił ją w pół i, zanoszącą się śmiechem, przerzucił sobie przez ramię. Zaniósł ją głębiej i bezceremonialnie wrzucił do wody. Szybko się wynurzyła i zaniosła kaszlem, wypluwając wodę.
Wyszli na płyciznę, a Carly zaczęła wyciskać wodę z włosów. David podszedł do niej, chcąc ją pocałować, ale w ostatniej chwili odwróciła głowę, tak że musnął jej policzek.

 - Nie prosiłam cię, żebyś mi robił prysznic. Teraz płać – burknęła. Niemniej zastanawiała się 
tylko, co powie mamie, kiedy wróci do domu cała mokra. Cóż, może zahaczą o Instytut i Victoria jej coś pożyczy.

 - Ten widok – wskazał na jej biust – w zupełności wystarczy.

Trzepnęła go, tym razem w głowę i założyła ręce na piersi. Koszulka całkowicie przyległa przez wodę do jej ciała, wyglądała więc, jakby była w samym staniku.

 - Nie szczerz się tak.

Nie czekając na niego, ruszyła plażą w kierunku cywilizacji.
David pokręcił głową i pobiegł za nią.

***************
Komentarz do ostatniej sceny: Zboczeniec. Zaczynam woleć Mike’a.
Dlaczego rozdział tak późno? Koniec roku. Byłam u babci *czyt. Brak kontaktu z internytem xd, choć to kiepska wymówka, wiem*. A, i mój pokój jest zawalony klockami LEGO XDD Zrobiłam swoją kolekcję PJ :D
Mhm… Następnego rozdziału nie spodziewajcie się przed pierwszą połową sierpnia ;-; Wyjeżdżam do Grecji, dzień przerwy, obóz siatkarski. Postaram się pisać, ile wlezie, ale nic nie obiecuję :/
Dzięki tym, którzy cierpliwie czekają. Wiem, że strasznie dużo czasu minęło *jestem tego świadoma. Kiedy moja baciara pisze do mnie „Kiedy nowy rozdział?” to już wiem, że jest naprawdę źle xd*
Pozdrówki wszystkim! :3
~~GWMHJ