14 grudnia 2014

Rozdział 5

Ten rozdział jest dla mojej klasy, w której odnalazłam przyjaciół, a także mojej pani od polskiego z podstawówki – najchętniej dedykowałabym pani Aragorna, ale aż takich możliwości nie mam J

***********************

 - Mecz zaczyna się na drugiej godzinie lekcyjnej. Po prostu tam bądź i oglądaj. A przynajmniej spróbuj – dodała pani Letter, kiedy spostrzegła załamaną minę Carly.

 - W razie czego Mike wszystko mi opowie. A co z tym fotografem?

 - W sumie to mamy jednego kandydata. – westchnęła. – Jeżeli przez… - zerknęła na zegarek - …najbliższe pół godziny nikt się nie zgłosi, to spotkasz go przed meczem, będzie miał zawieszoną plakietkę na szyi, tak jak ty.

Siedziały w pustej sali od polskiego, bo wszystkie klasy właśnie gromadziły się na boisku. Carly przygotowała sobie notatnik i długopis, mając nadzieję, że spadnie deszcz i odwołają turniej. Ale matka natura widocznie się na nią (nie wiadomo za co) obraziła, bo od rana pogoda była słoneczna i bezwietrzna. Tak nagle, po całym tygodniu deszczu i mrozu. Szybko się pożegnała i ruszyła do drzwi. Po dojściu do głównego wyjścia mogła od razu zacząć podziwiać nowo wybudowane boisko, o które ich wuefista starał się od pięciu lat. Widownia siedziała na małych trybunach, zablokowanych barierkami przed wejściem na boisko. Uśmiechnęła się w myślach, wiedząc, że ona może tam przejść „by porozmawiać z zawodnikami i trenerami”.
Doszła do skraju boiska i stała tam chyba dziesięć minut, czekając na rozpoczęcie turnieju – do tej pory cała szkoła zdążyła wyleźć na zewnątrz. Lustrując spojrzeniem trybuny, zauważyła, że tuż przy linii autowej stał jakiś chłopak. Już podchodziła, zdecydowana, by go opieprzyć za przebywanie na niedozwolonym terenie, gdy rzucił jej się w oczy aparat fotograficzny w jego rękach, którym się bawił, a także czapka krasnalka. Nie. To nie może być on, pomyślała, przekonując się, że nie ma plakietki. Ale zaraz stanął jej przed oczami magazyn o fotografii, jego własność. Podeszła bliżej szybkim krokiem, aż natrafiła na jakąś nierówność i prawie się wywróciła.

 - Cholera – zaklęła pod nosem, a David momentalnie się odwrócił.

 - No hej, też miło cię widzieć. – powiedział kpiąco.

 - Tia… Wiesz, że nie możesz tu przebywać?

 - A bo co?

 - Nie masz uprawnień, a mecz się zaraz zaczyna.

 - Kto ci powiedział, że nie mam uprawnień?

 - Prawo mam tylko ja i fotograf, który ma nosić plakietkę. A skoro takiej nie masz, to spadaj na trybuny – powiedziała wolno, jakby tłumaczyła coś dziecku. Albo skończonemu idiocie.

 Zamiast odpowiedzi wyciągnął spod granatowej koszuli identyfikator z rzucającym się w oczy napisem „FOTOGRAF”.

 - Czemu nie nosisz tego na wierzchu? – westchnęła.

 - Sorry bardzo, ale nie chcę wyglądać jak jakiś półgłówek – mówiąc to, spojrzał na jej własną broszurkę. – Nie, żeby coś.

 - Jasne.

Zignorował jej wypowiedź.

 - Wiesz, w sumie to mnie także niezbyt się uśmiecha współpraca z tobą.

 - Kto by się spodziewał – mruknęła.

Po chwili usłyszeli pierwszy gwizdek, a zaraz potem powitanie dyrektora, które trwało dobre pięć minut. Następnie zaprosił wszystkie cztery drużyny na boisko, które przywitały gorące oklaski widzów. Po chwili dwie z nich zeszły z boiska, a pozostali rozstawili się na swoje pozycje, a kapitanowie poszli losować połowy. Carly starała się zapamiętać ważne szczegóły, kątem oka zauważając, że David zaczął robić zdjęcia.
I dobrze, pomyślała. Im szybciej skończą współpracę, tym lepiej. Aby oddalić się od niego jak najbardziej postanowiła podejść do kibiców i zapytać, co sądzą o turnieju. Dwie osoby nawrzeszczały na nią, żeby spadała, bo im zasłania boisko i nie widzą akcji. Trzecia chyba uznała, że to jakiś kiepski żart i zbyła ją machnięciem ręki, a czwarta odpowiadała półsłówkami.
Poddaję się, stwierdziła w myślach. I wtedy zobaczyła Mike’a siedzącego na trybunach, więc podeszła do niego. Rozpromienił się na jej widok.

 - Hej, Szpilka! – zawołał, a kilka osób obok parsknęło śmiechem. Mike ich zignorował.

 - Cześć, Mike.

 - Co tam?

 - Nie masz ochoty może opowiedzieć mi, jak ci się podoba turniej?

 - Czemu nie? – odpowiedział pytaniem. – Co chcesz wiedzieć?

Usiadła na wolnym krzesełku obok niego, zrzucając jakąś kurtkę.

 - Może… Co ci się najbardziej podoba w tej imprezie?

 - Zdecydowanie chearliderki – skinął głową w kierunku grupy dziewczyn w bordowych mini sukienkach, które wymachiwały pomponami jak zwariowane.

 -  Mike, naprawdę?

 - W tej chwili, jak i zresztą zawsze, jestem bardzo poważny.

 - Nigdy nie jesteś poważny. A tak serio?

 - Serio? No nie wiem, załóżmy, że najbardziej podobają mi się moi sąsiedzi tak bardzo krzyczący, że nic nie słyszę i rzucający we mnie jedzeniem.

 - Mike!

 - Oj, dobra. Ale to naprawdę trudne!

 - No to może coś takiego: Którą drużynę typujesz na zwycięzców?

 - Szpilko. Mecz. Dopiero. Się. Zaczął. Grają od 10 minut!  I to tylko dwie drużyny. Skąd ja mam wiedzieć, która jest lepsza? Mogę osądzać tylko po wyglądzie, ale i tak żadna z nich nie wygra, bo w żadnej nie ma mojej osoby. Rozumiesz już?

 - Nie pastw się nade mną – westchnęła. – To takie nudne, że nie będę mia
ła o czym pisać.

 - Zawsze możesz o mnie. – widząc jej spojrzenie, dodał: - Żartowałem, wyluzuj. Kto jest twoim partnerem?

 - Użyłabym tu raczej słowa współpracownik – mruknęła. – Gorzej trafić nie mogłam.

Machnęła ręką w kierunku Davida.

 - Chyba sobie ze mnie jaja robisz – popatrzył na nią z niedowierzeniem. Skinęła głową i zaczęli przypatrywać się Davidowi, który akurat patrzył na chearliderki.

 - DJ, zrób nam zdjęcie! – wołały, aż Suzan wyszła z tłumu i zaczęła go tam ciągną za rękę. Ten odpędził ją, wołając, by się ustawiły. Kiedy zrobił im kilkanaście zdjęć puściły go, więc oddalił się i zaczął szukać kogoś w tłumie. Carly wróciła do rozmowy z Mikiem.

 - Słowo daję, nawet twoje zawody są ciekawsze.

 - Oczywiście, że są.

 - Do dzisiaj nie byłam o tym przekonana.

 - No wiesz co! Przecież… - urwał wpatrując się w coś za jej plecami, a jego twarz momentalnie się nachmurzyła.  Obejrzała się przez ramię i zobaczyła Davida.

 - Czego? – zapytała słodkim głosem.

 - Chyba mieliśmy razem pracować.

 - Ale najwyraźniej postanowiłeś ją olać – wtrącił się Mike.

 - Ty potrafisz dochodzić tylko do złych wniosków.

Twarze obu chłopców promieniały wrogością – Mike wyglądał na zdegustowanego i złego, a David patrzył na niego z wyrzutem i wyzwaniem w oczach.
Nie wiedząc, co pomiędzy nimi zaszło, Carly wybrała odpowiednią odpowiedź do takich sytuacji:

 - Spadaj stąd.

 - Ani mi się śni. Tu jest okay.

 - Zjeżdżaj – powiedział cicho Mike.

 - A ja myślałem, że zostaniemy przyjaciółmi – odrzekł sarkastycznie David.

 - To lepiej więcej nie myśl, bo przeciążysz obwody mózgowe – odciął Mike, wstając.

 - Mike, uspokój się. David, już cię pytałam – czego chcesz?

 - Ja też już mówiłem. Idziemy? – zapytał Carly, ostentacyjnie ignorując Mike’a.

Bojąc się, że chłopcy skoczą sobie do gardeł, położyła uspokajająco rękę na ramieniu przyjaciela i wstała. Gdy zeszli już parę schodków, Carly się zatrzymała.

 - Po co ci to było?

 - Lubię wygrywać. Słowne potyczki też – wzruszył ramionami, nie pozostawiając na sobie żadnego śladu poprzedniej nienawiści. Był tak wyluzowany, że to aż denerwowało.

 - Ta, na pewno. Przecież mnie nienawidzisz – stała schodek wyżej od niego, co czyniło ją wyższą i czuła się dzięki temu pewniej.

 - Nie nienawidzę cię.

 - Faktycznie, to tylko eufemizm – sarknęła.

 - Mówię serio.

Carly nawet nie zauważyła, kiedy jej nogi ruszyły z miejsca, tak, że teraz szła za chłopakiem.

 - Gdzie my idziemy? – spytała.

 - Tam, gdzie nikt nas nie znajdzie – zaśmiał się, a po niej przeszedł dreszcz. – Do bramkarzy.

 - Nie możemy im przeszkadzać w grze.

 - Ale nic nam nie przeszkodzi zrobić im zdjęcia.

 Wałęsali się tak do końca turnieju, bo David wciąż wynajdywał nowe miejsca, do których koniecznie musieli się udać, a ona nie widziała sensu na sprzeciw.
Robię to tylko dla oceny, myślała ciągle. David robił zdjęcia z różnych perspektyw, objaśniając jej, co dzięki temu uzyska. Udawała, że jej to nie interesuje, ale naprawdę wsłuchiwała się w jego słowa. Mówił z pasją, w sposób, jakiego jeszcze nigdy nie słyszała, co sprawiało, że sama się czuła zainteresowana fotografią.
Ani się spostrzegła, a wszystkie drużyny skończyły mecz, a turniej się skończył. Po chwili odbyła się krótka ceremonia wręczenia nagród. Ich liceum zajęło drugie miejsce, a wszyscy szkolni zawodnicy patrzyli spode łba na wkurzonego Patricka. Do drużyny dostał się dzięki bratu, który chodził obecnie do trzeciej klasy. Jednak on także nie wyglądał teraz na zachwyconego. Drużyny zeszły z boiska, a Patrick podszedł do Davida. Zaczęła szukać wzrokiem Mike’a, gdy David położył jej dłoń na ramieniu. Obróciła się gwałtownie, strącając jego rękę. Przez twarz chłopaka przebiegł wyraz bólu, a Carly poczuła wyrzuty sumienia, lecz już po chwili zniknął tak szybko jak się pojawił.

 - To kończymy, tak?

 - Chyba tak. Teraz muszę jeszcze podsumować pracę na podstawie zdjęć…

 - Będą gotowe za około 3 dni.

 - Co? Nie mogę tak długo czekać!

 - No to nie wiem.

 - A nie mógłbyś dać mi tego aparatu do domu?

 - Chyba żartujesz! Nie ma szans.

 - To co ja teraz zrobię? – jęknęła.

Popatrzył się na nią i powiedział:

 - Zawsze możesz wpaść z tym do mnie i pomogę ci napisać.

Spojrzała na niego nieufnie.

 - Niby czemu miałabym skorzystać z tej nie bardzo kuszącej propozycji?

 - A masz inne wyjście? – odparł.

 - Mam nadzieję, że nie mieszkasz daleko, bo nie mam biletów autobusowych – westchnęła i poszła w stronę szkoły, obracając się do niego tyłem.

 - O to się nie martw – odpowiedział z tajemniczym uśmiechem, który powinien ją co najmniej zaniepokoić, ale poczuła jedynie podekscytowanie.

Carly poszła do swojej szafki po torbę i kurtkę, którą mama wyciągnęła jej już na wiosnę. Kiedy wróciła, David stał na zewnątrz, z twarzą wystawioną na słońce i telefonem przy uchu. Starała się nie patrzeć na to, jak wygląda, więc skupiła się na jego rozmowie.

 - Tym razem mógłbyś wysłać coś specjalnego… Ta, będę ci wisiał przysługę, nie ma problemu… Do usłyszenia.

 - Z kim rozmawiałeś? – spytała, zanim zdążyła ugryźć się w język.

 - Z moim… pracodawcą – skończył niepewnie.

Zaskoczył ją trochę, ale nie drążyła. Chwilę tak stali, po czym ze strony ulicy doszedł ich sygnał klaksonu.

 - Szybko – mruknął David, po czym powiedział: - Chodź!

Zauważyła, że podchodzi do jakiegoś ciemnoniebieskiego samochodu, który sprawiał wrażenie mini limuzyny. Zszokowana podeszła bliżej, a on otworzył przed nią drzwiczki na tylne siedzenie.

 - Mam do tego wsiąść?

 - Nie podoba ci się? Cholera, wiedziałem, że kolor granatowy to przesada.

Chciałabym mieć takie problemy, pomyślała Carly, po czym powiedziała:

 - To jest kolor indygo.  

Po czym wsiadła do samochodu, a David się zaśmiał, po czym wsiadł za nią.

 - Skoro ty tu siedzisz… Kto prowadzi? – zapytała, kiedy auto ruszyło. – Chyba żartujesz. 
Prywatny szofer?

 - Przeszkadza ci to?

 - Nie. Po prostu nie przywykłam.

Jechali dalej w milczeniu. Po piętnastu minutach szybkiej jazdy kierowca zatrzymał samochód, a David wyszedł i przytrzymał jej drzwi. Poradziłaby sobie sama, gdyby nie to, że miała problemy z odpięciem pasa. Poza tym miło było, jak ktoś pomagał ci w takich głupotach. Wyszła i ujrzała chyba najbardziej wypasiony apartamentowiec na świecie.

 - Chyba żartujesz. Mieszkasz tu?

 - Tak. A ty się powtarzasz.

Spojrzała na niego ze złością.

 - Spadaj, Joyhell.

Poprowadził ją do środka i nie zważając na powitania obsługi skierował się prosto do windy. Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, dotknął palcem przycisku z liczbą 11. Był to najwyższy numer, co pozwoliło jej sądzić, że mieszka na samej górze. Po drodze wsiadali i wysiadali różni ludzie, których łączyła jedna cecha – wszyscy byli elegancko ubrani. W końcu dojechali. David wyszedł, wyjął klucz i przekręcił w drzwiach, a już w następnej chwili rzucił się na niego jakiś mały chłopczyk, na oko pięcioletni.

 - Hej, hej, hej, kolego! Daj nam wejść.

Mały uśmiechnął się, a wyglądał naprawdę uroczo. Był podobny do Davida, z kasztanową, rozczochraną czupryną i szczupłą budową ciała.

 - Nam? – po chwili dostrzegł Carly. – O! To twoja dziewczyna?

Carly się zaczerwieniła i podeszła do chłopca.

 - Nie, nie jestem jego dziewczyną – David coś mruknął, ale nie zwróciła na niego uwagi.  – Ty wyglądasz na fajniejszego. Jak ci na imię?

  - Alex. I ty też wyglądasz na fajną.

 - Dziękuję. Zaprowadzisz mnie do środka?

 - Pewnie! Pokażę ci mój pokój!

 - Prowadź.

Kiedy zwiedzili już każdy zakamarek, który koniecznie chciał jej pokazać Alex, powiedziała:

 - Bardzo bym chciała się z tobą pobawić, ale muszę pracować z twoim bratem.

 - Szkoda. Ale później w coś zagramy?

 - Oczywiście – uśmiechnęła się.

Cały dom miał przyjemne dla oka jasne kolory z akcentami w postaci bordowego. Tylko pokój Alexa był cały w kolorach – sam pomagał go urządzać, jak się jej pochwalił. David siedział w salonie, obserwując, jak do niego podchodzi.

 - To bierzemy się do pracy, tak?

 - Dobra. Chodź do mojego pokoju.

Przeszli korytarzem do pokoju, który ściany miał granatowe z jaskrawozielonymi dodatkami. W tym domu naprawdę preferowali mocne kolory. David usiadł przed komputerem, a ona stała obok, bo w pokoju nie było drugiego krzesła. Spojrzał na nią i powiedział:

 - O Boże, ale ze mnie debil. Siadaj,  przyniosę drugie krzesło.

Po chwili wrócił, trzymając krzesło przypominające takie dla reżysera. Usiadł i zaczął włączać komputer. Oboje szybko zatracili się w pracy, wybierając zdjęcia do artykułu, dodając szczegóły do sprawozdania i powoli sprawiając, że całość wyglądała świetnie. Skończyli po dwóch godzinach, w czasie których co kwadrans do pokoju wchodził Alex, pytając się, czy już skończyli. Kiedy przyszedł po raz ostatni, Carly spytała:

 - To twój brat? – podejrzewała to, ale chciała mieć pewność.

- Przyrodni.

 - Od strony ojca czy mamy?

 - Taty.

 - Ale czemu mieszka z tobą, a nie z nim?

 - Posłuchaj, u mnie sprawy mają się tak: ojciec ma forsy jak lodu, więc zapewnił nam to mieszkanie. Ja sam się utrzymuję, bez problemu, a ten dodatek od niego jest miłym bonusem, a Alex… Sądzę, że dla niego lepiej, jak mieszka ze mną. – skończył z goryczą w głosie.

 - Dobrze sobie radzisz.


 - Muszę. Nie mam wyjścia. Ale skończmy to w końcu.

Czy chciał tym sposobem powiedzieć, że nie jest tu mile widziana i ma iść? Carly nie należała do osób, które szukają podtekstu w słowach, więc dała sobie spokój. Kiedy wyszli z pokoju, zauważyli za drzwiami Alexa, który powiedział:

 - Te drzwi są beznadziejne!

 - Czemu? – zaśmiał się David.

 - Nie da się przez nie podsłuchiwać.

Roześmiali się i odprowadzili Carly do drzwi. Ubrała się, a mały zawołał:

 - Miałaś zostać i się ze mną pobawić!

 - Przykro mi, ale już jest późno i muszę wracać do swojego brata.

 - A przyjdziesz jeszcze?

Spojrzenia Davida i Carly się skrzyżowały, po czym starszy chłopak spytał:

 - A chcesz, żeby przyszła?

 - Tak! Z nią się fajniej bawi niż z tobą.

 Carly kucnęła, tak, że jej twarz była na wysokości oczu Alexa.

 - Przyjdę.

 - Obiecujesz? – spytał z nadzieją.

 - Obiecuję. – powiedziała i spojrzała na Davida, który skinął głową.

 Weszła do windy i zdążyła jeszcze zobaczyć machającego do  niej uśmiechniętego  Alexa. Zjechała na parter, wyszła na zewnątrz i złapała taksówkę. Mimo zimnego powietrza, które ochłodziło się na wieczór po upalnym dniu, jej było gorąco.

******************
Przepraszam, że tak długo kazałam wam czekać na nowy rozdział.
Alex to ideał wymarzonego brata, przynajmniej dla mnie J Jego pojawienie się zawdzięczam Dusi <3  Sama mam brata (który nawiasem mówiąc, ma na imię Tomek) którego kocham, ale Alex to zupełnie inna bajka. A raczej opowiadanie ;)
~~GWMHJ


12 komentarzy:

  1. fajny, fajny :D
    czekam na następny :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Oj, ale wtopa :/. Serio, to musiał być David? Jak ja nie lubię gościa... No, ale jest Mike, więc jest impreza xD. A z tym Davidem dziwna sprawa. Taki... miły nagle? Podejrzane xD. Czyżby ukryta miłość? O nie, nie zgadzam się. Carly będzie z Mikiem (tak to się pisze?) i kropka xD. Alex taki uroczy *-*. Racja - ideał brata <3. Też mam... trzech braci, uch xD.
    PS. Sprawdź pocztę, zostawiłam Ci wiadomość dotyczącą wyglądu bloga ;).
    http://straznicy-fantastyki.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  3. Mike jest kochany, ale David jest boski!!
    Nwm, który lepszy! <333

    OdpowiedzUsuń
  4. GAFHBFEROPJGERNBERJIOBEPRME
    *oddycha głęboko*
    ALEEEEEE SUUUUPER!
    Jak ja kocham David'a! A jego brat jest jeszcze lepszy. Mogłabyś mi go pożyczyć? Wymienię się za psa. Rozdział świetny. Od razu wiedziałam kto będzie fotografem, ale nie spodziewałam się takiego obrotu sytuacji.
    Czekam na następny rozdział.
    Weny, tym razem od Barda Beedle'a!

    OdpowiedzUsuń
  5. Zgadzam się Mike jest fajny, ale David podbił moje serce <3

    OdpowiedzUsuń
  6. Czud, miód <3
    A, no i przyłączam się do teamu Davida XD

    OdpowiedzUsuń
  7. Bardzo podoba mi się Twój blog. Jest bardzo ciekawy i wciągający. Oby tak dalej. Weny życzę.
    Zapraszam do mnie. Dopiero zaczynam. :) http://zyciesamopiszescenariusze.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  8. No nie... tylko ja jestem ogromną fanką Mike'a?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie tylko ty. Mike jest świetny! :D

      Usuń
  9. Siemanko! Czytam twojego bloga od samego początku i jestem w nim zakochana ♥ Najbardziej podoba mi się Mads i Mike^^ Heh, ja oryginalna :3
    Więc, na początek, pisz dalej, bo z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział!!
    A po sekundo:
    Gratki! Nominowałam cię do tego całego LBA Xd Tutaj znajdziesz wszystko czego potrzebujesz i mam nadzieję, że jest gites ;)
    http://opowiesci-mads.blogspot.com/p/lba-co-to-jest-i-kogo-nominuje-xd.html

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Boże, dziękuję *u* i z chęcią odpowiem na pytania, tylko gdzie mam dać te odp? Na mailu, w komie pod tym linkiem? I mam takie pytanie: jak już odpowiem to co? Ja taka nieogranięta :D

      Usuń
  10. 1. Zamotałaś z kolorami w mieszkaniu Davida. Najpierw są jasne z dodatkiem bordo, a później piszesz, że domownicy lubią ostre kolory, bo tak był pomalowany korytarz.
    2. To zdanie: "a ten dodatek od niego jest miłym bonusem" jest bez sensu.
    Poza tym świetnie :)
    Olynte
    ksiazkonaodlocie.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń