Rozdział 16.

Dla wszystkich dziewczyn z okazji naszego byłego niedzielnego święta <3 Muszę przyznać, że nie mogłam się doczekać scen z Que… No dobra, nie dokończę :P Nie zdradzę niespodzianki <3
**************************888

Carly obudziła się, leżąc na nieznanym jej łóżku z twardym materacem. Otworzyła oczy i zalała ją jasność. Zamrugała i zobaczyła salę szpitalną, która była jasno oświetlona.   Obok łóżka zobaczyła mamę, która spała na krześle. Popatrzyła na nią z czułością, przypominając sobie, jak mama wiozła ją z atakiem kaszlu do szpitala. Tuż przed dojazdem chyba zemdlała i ocknęła się dopiero teraz.

 - Carls – usłyszała zachrypnięty głos po prawej stronie.

David przyglądał się jej, włosy miał rozczochrane i wilgotne.

 - Cały czas tu siedziałeś? – spytała i zaniosła się kaszlem, który obudził jej mamę.

 - Kochanie, w końcu się obudziłaś – powiedziała, nawet słowem nie komentując obecności Davida. Widać dalej działał jego Znak.

 - Która jest godzina? – spytała, zastanawiając się, ile spała.

 - Trzecia po południu. Leżałaś nieprzy… Spałaś trzy godziny – nerwowo przygryzła wargę, tak samo jak Carly, kiedy była zestresowana.

 - Cholera – zaklął David, wpatrując się w swoje przedramię. Był tylko w koszulce, czarna skórzana kurtka była przewieszona przez krzesło, na którym siedział. Zobaczyła niewyraźny czarny kontur runy, który jakby zatapiał się w skórze chłopaka. Carly wiedząc, że zaraz stanie się widzialny, machnęła ręką w kierunku szafeczki stojącej obok łóżka. Strąciła plastikowy kubek, w którym była woda. Mama poderwała się z krzesła, miała w paru miejscach oblane spodnie.

 - Przepraszam! – zawołała. Przynajmniej odwróciłam jej uwagę, pomyślała Carly. Zerknęła w kierunku szyby oddzielającej salę od korytarza. Stał za nią David, patrząc na nią. Posłała mu wkurzone spojrzenie – w końcu przez niego oblała mamę – na co on się tylko arogancko uśmiechnął i włożył ręce do kieszeni.

 - Całe spodnie mam mokre – dobiegł ją głos matki.

Carly poderwała się, ale kobieta zaraz ją powstrzymała.

 - Ty siedź. Jeszcze tylko brakuje, żebyś osłabła czy coś… - mruknęła. – Idę do łazienki po jakiś papier, żeby to sprzątnąć.

Wyszła z sali, a Carly westchnęła i ponownie ułożyła się na dwóch poduszkach. Człowiek nie może normalnie zachorować.

Do sali wszedł David i oparł się o szybę.

 - Dzięki – rzucił.

 - Nie ma za co – uśmiechnęła się lekko. Nie mogła się na niego długo gniewać.

Podszedł do krzesła i usiadł na nim, po czym chwycił ją za rękę. Nachylił się nad nią i wyszeptał:

 - Martwiłem się o ciebie, Carls.

Przygryzła wargę.

 - Niepotrzebnie.

 - I zawsze będę się martwił.

Zakaszlała, unikając odpowiedzi. Trochę trudno było odpowiedzieć, bo zaschło jej w ustach. Chłopak pocałował ją w czoło. Ścisnął jej rękę. Zauważyła, że na jego przedramieniu ponownie widniał Znak. Siedzieli tak chwilę, a David już otwierał usta, żeby jej coś powiedzieć, kiedy drzwi do sali się otworzyły. Do pomieszczenia weszła mama w towarzystwie jakiegoś młodego lekarza. David zmrużył na jego widok oczy, ale nic nie powiedział.
Mama stanęła przy jej łóżku.

 - Kochanie, to jest doktor, który będzie cię leczył – oznajmiła.

 - Chyba się już domyśliła – powiedział z uśmiechem. – Jestem James Philips – bez ostrzeżenia nachylił się i pocałował ją w dłoń. Odkąd to w szpitalach panuje taka poufałość? David mocniej ścisnął jej drugą rękę. Nie wiedziała, czym się przejmował. Facet był przystojny, owszem, ale przecież już zgodziła się z nim chodzić! Lekarz miał ułożone na żelu blond włosy, był szczupły i wysoki. I jak widać, dżentelmen.
Ale ona i tak wolała swojego Nocnego Łowcę.

 - Chciałbym cię zbadać – zdjął z szyi stetoskop. Przysiadł na skraju łóżka. – Podwiń koszulkę do góry i oddychaj powoli.

„Ten facet jest martwy”, mówiło spojrzenie Davida. Machnęła głową w kierunku drzwi, chcąc mu pokazać, żeby wyszedł. Chłopak zacisnął zęby i pokręcił głową, po czym spiorunował wzrokiem doktora Philipsa. Rzuciła mu spojrzenie nie znoszące sprzeciwu, więc niechętnie wstał i wyszedł za parawan.

James pomógł jej się podnieść do pozycji siedzącej i przyłożył do jej pleców zimny stetoskop. Zadrżała. Lekarz skończył ją badać i powiedział:

 - Spróbuj zakaszleć.

Spełniła jego prośbę i zmarszczył czoło.

 - Chciałbym cię poprosić, żebyś poszła ze mną na dalsze badania…

Nie słuchała go dalej, jej uwaga została skierowana na Davida, który zmierzał szybko w jej stronie.

 - Nigdzie z nim nie idź. Nie ufam mu.

 - Nie bądź dziecinny – syknęła. – Znasz go od pięciu minut.

Mama i Philips spojrzeli na nią dziwnie, a ona się wyszczerzyła, po czym rzuciła srogie spojrzenie Davidowi, śmiejącemu się głośno.

 - Ale może przed tymi badaniami to lepiej do psychologa…? – spytał cicho lekarz jej mamy, na co David wybuchnął jeszcze głośniejszym śmiechem.

Ponownie spiorunowała go wzrokiem i skierowała się do lekarza:

 - Nie sądzę, żeby to było konieczne, James.

Philips zrobił zdziwioną, ale i zadowoloną minę. David z kolei spochmurniał. Rzuciła mu zwycięskie spojrzenie i podniosła brwi. Jej mama wyszła na korytarz, żeby zadzwonić do ojca.

 - Nie lubię go – warknął jej chłopak.

 - No więc, Carly, proszę ze mną – Philips uśmiechnął się szeroko.

 - Odwołuję to. Ja go nienawidzę – sprostował David.

Carly zakaszlała, próbując zamaskować śmiech. Ujęła rękę lekarza, który pomógł jej wstać. Ale kiedy zaproponował, żeby się na nim podparła, mimo wszystko odmówiła. Wychodząc, rzuciła przez ramię:

 - Zazdrośnik.

Odwróciła się i już miała  podążyć za Philipsem, kiedy usłyszała dziwny dźwięk, jakby darcie papieru. Ponownie skierowała głowę w tamtą stronę. Parawan na wysokości ramion miał teraz dziurę wielkości pięści. Westchnęła. David ruszył w jej stronę, ocierając się o nią i przechodząc przez drzwi. Chwycił ją za rękę i powiedział:

 - I tak jestem od niego lepszy.

Zmiękły jej nogi, kiedy poczuła jego oddech na szyi, ale rzuciła w odpowiedzi:

 - Na pewno bardziej arogancki – i potruchtała korytarzem, dopóki potrafiła ustać.

*

 - Zapalenie płuc – oznajmił po godzinie Philips, kiedy stwierdził, że Carly przeszła wszystkie możliwe badania. – I to dość poważne. Mamy już wyjaśnienie, skąd bierze się ten okropny kaszel i problemy z oddychaniem. Wykluczyliśmy już…

Dalszego ciągu dziewczyna nie rozumiała, dlatego przestała słuchać. David, który stał obok, miał zniesmaczoną i lekko poirytowaną minę.

 - Przyziemni – prychnął. – Prędzej cię otrują niż wyleczą.

 - Do tej pory zdołali mnie utrzymać przy życiu – mruknęła kącikiem ust.

 - Owszem, to nie lada wyczyn, ale nie zamierzam tego tak zostawić – odparł.

 - Nie kombinuj, proszę cię.

Dostrzegła niebezpieczny błysk w jego oczach.

 - Wiesz – zaczął. – Nie mam zamiaru czekać tygodniami, aż wyzdrowiejesz.

  - Po pierwsze, nie podoba mi się ten uśmiech na twojej twarzy – powiedziała, na co uśmiechnął się szerzej. – Po drugie, poćwiczysz sobie cierpliwość, kochany.

 - To nie dla mnie – parsknął. – Chciałabyś kogoś poznać? – poruszył brwiami.
 - Ekhem, nie.

 - To zaraz wracam – odwrócił się i wyszedł z sali.
Patrzyła za nim, dopóki nie zniknął w korytarzu.
Walnęła głową o poduszkę w geście rezygnacji. Mama popatrzyła na nią troskliwie, po czym wróciła do arcyciekawej rozmowy z lekarzem. Po chwili wyszli, chyba dochodząc do wniosku, że zasnęła. Zaczęła wpatrywać się tępo w sufit. Czy Mike już wie, że jest w szpitalu? W końcu był jej najlepszym przyjacielem… Ale przede wszystkim zastanawiało ją, co takiego knuł David. Po kogoś pojechał? Albo może poszedł się poradzić? Biła się z myślami około pół godziny.
Nagle zobaczyła na korytarzu jakieś poruszenie. Szybkim krokiem szli dwaj mężczyźni, w jednym rozpoznała Davida. Drugi był ubrany normalnie, a przynajmniej nie miał Znaków na skórze… Skórze, która była niebieska. Drzwi się otworzyły i do faceci weszli do pomieszczenia.

 - Carls, to jest… - zaczął mówić David, ale mu przerwała.

 - To demon? – podniosła się gwałtownie  i przycisnęła do ściany.

 - Dav! – zawołał nieznajomy. – Ona nazwała mnie demonem – skrzywił się.

 - Przecież… - znowu mu przerwano.

 - Ciekawi mnie tylko czemu – spojrzał na nią spod przymrużonych oczu.

 - Hej, to chyba oczywiste! – zawołała. – Masz niebieską skórę.

Nieznajomy rozdziawił usta.

 - Dav. Ona przejrzała mu czar. Popatrz na mnie i powiedz mi, jak wyglądam – zwrócił się do chłopaka.

 - Normalnie? – odparł David.

Mężczyzna zacmokał.

 - Jaki mam kolor skóry?

 - Też normalny… Ej, to jakaś podpucha? Może mam powiedzieć „kremowy”?

 - Założyłem naprawdę mocny czar… - mruknął. – Niezła jesteś – mrugnął do Carls.

 - Hej! To moja dziewczyna!

 - Dav, nie wydurniaj się, tylko mnie przedstaw – wzniósł oczy do nieba.

Carly przyglądała się tej dziwnej scenie, zastanawiając się, czy ten facet nie uciekł z wariatkowa. Nie licząc niebieskiej skóry, wyglądał normalnie. Miał piaskowe, proste włosy, które opadały mu na czoło. Ubrany był w trochę naciągniętą zieloną bluzę i przetarte dżinsy.

 - Carls, to jest Quentin…

 - Mówiłem ci, nie mów na mnie Quentin! – wykrzyknął facet. – Moi rodzice musieli być szaleni, by nadać mi to imię – mruknął. Włożył ręce do kieszeni. – Jestem Quent.

 - Eee… Miło mi cię poznać? – powiedziała pytającym głosem.

 - Normalnie nie wybaczam ludziom, którzy nazywają mnie demonem, ale zrobię wyjątek – zmrużył oczy. – Ale mi ulżyło, kiedy powiedziałaś, że poznałaś mnie po kolorze skóry – odetchnął. – Już myślałem, że ogon mi wystaje…

 - CO?! – krzyknęła. – Masz ogon?

Parsknął.

 - Kocham te reakcję. I owszem mam – zza jego pleców wynurzył się ogonek, który przypominał jej takie, które widziała na obrazkach diabełków – wąski z trójkątnym zakończeniem. – Pomyślałby kto, że to niesprawiedliwe, że mam aż dwa znaki rozpoznawcze… - mruknął. – Wyobraź sobie, Dav, że niektórzy mają tylko jakieś rogi! Słyszałem nawet o przypadku kocich oczu…

 - Quentin, nie po to tu przyszliśmy. I nie mów do mnie Dav…

Niebieski wskazał na niego oskarżycielsko palcem.

 - W takim razie ty nie mów do mnie Quentin…

  - Niech mnie ktoś uszczypnie – powiedziała Carly. – To musi być sen, coś tak pokręconego nie może się wydarzyć…

 - Sam tak kiedyś mówiłem – odparł Quent. – A potem ktoś serio mnie uszczypnął i mocno zabolało.

 - Na Anioła – westchnął David. – Quent, proszę cię.

Mężczyzna rozpromienił się.

 - A odpowiadając na twoje pytanie: nie, nie śnisz…

 - Quentin – powiedział David.

 - Chociaż w sumie chciałbym być snem, to brzmi tak…

 - Quentin! – spróbował ponownie chłopak.

 - Tak bajecznie, nie sądzisz? Ale tego się chyba nie da zorganizować w praktyce…

 - QUENTIN!

 - Chociaż gdyby… nie, nie sądzę. W ogóle głupi pomysł…

 - QUENT!

 - Tak słucham? – czarownik (a przynajmniej Carly domyślała się, że nim jest) odwrócił się w stronę Davida.

 - Na Anioła – chłopak ścisnął nasadę nosa. – Do rzeczy.

 - Do jakiej rzeczy? A może chodziło ci o „do cholery”?

Carly zaśmiała się, a Quent uśmiechnął szeroko.

 - Widzisz, Dav, ona dostrzega moje poczucie humoru – wyszczerzył zęby.

 -  Quent, wychodzimy.

 - Ej, dlaczego? Polubiłem ją!

 - Albo się weźmiesz do roboty, albo cię stąd wywlekę – powiedział David ostrzegawczym tonem. Quent podszedł do jej łóżka, mamrocząc pod nosem. Wyciągnął rękę, na której nagle zabłysnęły płomyki.

 - Zaczynamy?

Cofnęła się przerażona. Quent prawie zadławił się śmiechem.

 - Kocham to robić! To przerażenie na twarzach ludzi… - otarł z policzka nieistniejącą łzę wzruszenia. – Bezcenne. Dobra – spoważniał. – Na co jesteś chora?

 - Podobno zapalenie płuc – wzruszyła ramionami.

 - Zapalenie płuc?! Wzywasz mnie bo ona ma zwykłe zapalenie płuc? – zwrócił się do Davida.

 - To nie powinien być problem, więc wyluzuj – chłopak oparł się o ścianę.

 - Człowieku. Albo Półaniele, chociaż to brzmi głupio. Wiozłeś mnie tym swoim przeklętym motorem przez pół miasta…

 - Żaden „przeklęty”. To mój ukochany rodzaj transportu, więc na ten temat siedź cicho – pogroził palcem.

 - Nieważne! Chodzi o to, że… uhh. To zwykłe zapalenie płuc! Myślałem, że chodzi o raka albo guza mózgu. To by było coś – zamarzył się.

 - No bardzo przepraszam, że nie jestem chora ze skutkiem śmiertelnym – zaperzyła się Carly, lustrując Quenta spod przymrużonych oczu.

 - Ha, czyli przyznajesz, że to twoja wina! – zawołał oskarżycielsko czarownik. – Nie mogę się nawet wykazać…

 - Na Anioła, stop! – krzyknął David, po czym skierował się do Quenta: - Czyli, że nie potrafisz jej wyleczyć?

 - Oczywiście, że potrafię!

 - To pokaż.

 - To jest wyzwanie? Wiedz, Nephilim, że je przyjmuję.

Niebieski podszedł do łóżka Carly i chwycił ją za ręce. Oniemiała dziewczyna nawet nic nie powiedziała, a tymczasem Quent mruczał coś pod nosem. Carly poczuła, że przepełnia ją energia i zrobiło jej się cieplej. Zniknął dotkliwy ból w klatce piersiowej. Spojrzała z niedowierzeniem na Quenta:

 - Jestem już zdrowa?

 - Sprawdź i zrób pięć pompek – odparł z przekąsem.

 - Tylu to ja nawet nie potrafię zrobić, kiedy jestem w szczytowej formie – odparła, wstając z łóżka.

David podszedł do niej, ale pokazała mu, że potrafi ustać o własnych siłach. Jaki on się robił przystojny, kiedy się szeroko uśmiechał, tak jak w tej chwili. Nachylił się i ją pocałował, a Carly poczuła się, jakby mogła zrobić pięćdziesiąt pompek.

 - Ludzie, weźcie sobie idźcie – jęknął Quent, a ręce mu opadły.

Chłopak odsunął się od niej, patrząc kpiąco na czarownika. Już miał coś powiedzieć, kiedy drzwi się otwarły na oścież i stanął w nich zdyszany Mike.

 - Szpila… - wydyszał. – Dopiero… się dowiedziałem… że cię tu trzymają…

Zrobił zszokowaną minę, widząc Davida, a oczy jeszcze szerzej mu się otwarły, gdy ujrzał Quenta, który się wyszczerzył i mu pomachał.
Za Mikiem pojawiły się dwie postacie, w których Carly rozpoznała Victorię i Chrisa. Na ich widok zatrzymali się jak wryci.
Carly wybuchnęła śmiechem.
*
Macie Quentina xD Jak chcecie, zadawajcie mi jakieś pytania :3 Coś mnie napadło, i musiałam to napisać XD
~~GWMHJ