Rozdział 8

No, mam nadzieję, że będziecie zadowoleni J

*

Wyszła z Instytutu i od razu poczuła mroźny wiatr, zagarniający jej włosy na twarz. Z jednej strony była ciekawa, a z drugiej troszkę się bała reakcji Mike’a. Na szczęście miała Victorię, a ta pewnie się będzie doskonale bawiła.

Ruszyła w kierunku przystanku autobusowego, wiedząc, że ma do przejechania całe miasto. Zastanawiała się, czy David specjalnie zamieszkał jak najdalej od Nocnych Łowcach z Instytutu. W tym wypadku przypadek wydawał się bardzo mało prawdopodobny. Pierwszym autobusem jechała około pół godziny, a następnym drugie tyle czasu. Weszła do hotelu i na szczęście nikt nie zwrócił na nią uwagi, gdy przemierzała hol.  Wcześniej obawiała się, że ktoś ją zatrzyma, ale bez problemu dostała się do windy. Przycisnęła guzik i wjechała na ostatnie piętro. Zadzwoniła do drzwi mieszkania chłopaka, a już po chwili usłyszała tupot stóp. Drzwi się otwarły i doszedł ją wrzask zachwytu.

 - Carls! – zawołał Alex. Nikt jej tak nigdy nie nazywał, a bardzo lubiła to zdrobnienie. Ucieszyła się z widoku małego. – Myślałem, że do mnie nie przyjdziesz.

 - Oczywiście, że przyszłam. Jest twój brat?

 - Siedzi cały czas w pokoju i nie chce się bawić! – poskarżył się.

 - O nie! – zawołała. – Może pójdziemy go wyciągnąć z tej jego nory?

 - Dobra! – pociągnął ją do jego pokoju i otworzył drzwi. – Daaavid! Zobacz, kto przyszedł!

Starszy chłopak leżał na mojej kanapie z poduszką na głowie. Zerknął spod jaśka i jęknął.

 - Cholera jasna.

Alex skoczył na łóżko i zaczął ściągać poduszkę z brata.

 - Co tu tak śmierdzi...? – zapytała Carly, po czym zauważyła puste butelki po alkoholu na biurku. – Piłeś – stwierdziła.

Co on zrobił? Nie sądziła, że był nałogowym pijakiem, więc doszła do wniosku, że musiało się stać coś poważnego.

Gdy nie doczekała się reakcji z jego strony, cicho zawołała Alexa.

 - Idź do kuchni, weź kubek i nalej do niego zimnej wody.

 - Zimnej? A po co? – spytał zainteresowany malec.

 - Może być lodowata – żartobliwie połaskotała go w brzuch. – Sprawisz Davidowi zimną pobudkę. Małemu rozbłysły oczy i popędził w głąb domu.

 - Po co przyszłaś? – westchnął spod poduszki.

 - Żeby ci utrudniać życie. A tak serio, to zastanawiałam się, czy wszystko u  ciebie w porządku po tamtym wieczorze.

 - Tak. I idź już sobie, chcę spać.

 - O, nie wątpię.

W tym momencie do pokoju z powrotem wbiegł Alex, trzymając nie kubek, ale miskę wody.

 - Nie dosięgam do kubków – powiedział przepraszająco.

 - Nic się nie stało. To nawet lepiej – potarmosiła go po kasztanowej fryzurce.

David odsunął poduszkę, trochę zaciekawiony, a trochę z podejrzliwością usiłował podsłuchać ich szepty. I wtedy Alex z zamachu chlusnął na niego wodą. David poderwał się, a Carly i jego młodszy brat zaczęli się śmiać. Chłopak popatrzył na nich wilkiem, a Alex dostał głupawki i zaczął kręcić się na łóżku.

 - No nie! – krzyknął David. – Moja koszula!

Góra jego ubrania przyległa do jego torsu, stała się prawie przezroczysta.

 - Wygrałaś – wybełkotał po chwili i oparł się o ścianę. Wyciągnął w jej stronę rękę, aby się podeprzeć, ale ona się odsunęła.

 - Sam się w to wkopałeś.

David zaklął pod nosem i zawołał na brata:

 - Wyciągnij mi jakąś koszulę z szafy.

 - Nie! – wrzasnął młody i schował się za nogami Carly.

 - Dwa Brutusy – mruknął mokry chłopak. – Sio z mojego pokoju! – podparł się ciężej na ścianie, a oni wyszli.

Rozsiedli się w salonie i zaczęli oglądać „Rudolfa Czerwononosego”, bo wyglądało na to, że Alex uwielbia ten film, mimo to, że zima już minęła. Po chwili do pokoju wszedł David, w koszuli koloru butelkowej zieleni, od góry nie zapiętej, a z kolei dolne guziki były krzywo połączone. Włosy miał rozczochrane i wyglądał z tą czupryną po prostu… normalniej, zwyczajniej.

 - Zapnij koszulę, najlepiej prosto – powiedziała, kierując wzrok na telewizor.

 - Ciesz się, że w ogóle zdołałem ją założyć – mruknął.

Udała, że go nie dosłyszała, a on usiadł obok niej na sofie, obejmując ją ramieniem.

 - Jesteś jedyną dziewczyną, której to przeszkadza – powiedział niewyraźnie.

Odepchnęła jego ramię.

 - Świadomość, że nie wszystkie dziewczyny na świecie tego chcą działa jak miska zimnej wody, prawda?

Parsknął śmiechem i położył głowę na podgłówku.

 - Jesteś nie do zniesienia, Carls.

O Boże, jeszcze zacznie mnie tak nazywać, pomyślała.

 - Posłuchaj, mam pytanie…

 - Czego znowu? – dalej był trochę nieprzytomny.

 - Kiedy napadły nas demony… Jak pozbyłeś się swoich przyjaciół?

 - Przyjaciół? O kogo ci chodzi? – zapytał skonfundowany.

 - O Patricka i resztę.

 - Aaaa… Powiedziałem im, że dostałem smsa o jakiejś imprezie na drugim końcu miasta. I sobie poszli.

 - Na serio? – Jak mogli być tacy tępi, pomyślała.

 - Ta – skrzywił się. – Przyjaciele.

 - Swój ciągnie do swego – skomentowała.

 - Jesteś w zaskakująco dobrym humorze – wybełkotał.

 - Tak już mam – odparła, po czym zapadła cisza i wszyscy zaczęli znowu oglądać film.

Kwadrans później głowa Davida opadła na jej ramię.

 - Ej – syknęła. – Ogarnij się.

Spojrzała na niego i zobaczyła, że zasnął. Westchnęła i skierowała spojrzenie na film. Po minucie spostrzegła, że David krzywi się przez sen. Wstała, a on bezwładnie upadł na sofę. Na dole jego pleców zauważyła czerwoną plamę. Dotknęła tego miejsca, a on jęknął przez sen.

 - Alex! – powiedziała.

Mały oderwał się od telewizora.

 - Co?

 - Macie jakieś bandaże tutaj?

 - Nie wiem… - wyglądał na zmartwionego. – A co?

 - Nic, spokojnie.

Poszła do kuchni i zaczęła otwierać szafki, gorączkowo szukając środków opatrunkowych. Znalazła tylko jakieś plastry z nadrukiem Kubusia Puchatka.

I nagle coś sobie przypomniała rozmowę z Mikiem. Iratze, runa zdrowienia. Tylko ona mogła pomóc Nephilim. Co ona miała teraz robić? Nie była Nocną Łowczynią, a David nie był w stanie raczej sobie jej narysować, ale to była jedyna możliwość, więc postanowiła spróbować. Przeszła z powrotem do salonu i zaczęła powoli budzić chłopaka.

 - David  - zero reakcji. – David! – potrząsnęła nim lekko i w końcu doszedł do świadomości. – Nareszcie. Krwawisz.

 - A… co? – na jego twarzy pojawił się zdezorientowany wyraz. Po czym wciągnął ze świstem powietrze. – Już mi się przypomniało.

 - Ja ci za bardzo nie pomogę…

 - Niestety.

 - Za to mógłbyś spróbować narysować sobie iratze.

 - Widzę, że zaznajomili cię z terminami – wystękał. – Dobra, idź po moją stelę, jest u mnie w pokoju, na lewej półce.

Poszła szybko do jego sypialni i zauważyła szkatułkę na szafce opisanej przez Davida. Otworzyła ją, a w środku znalazła stelę, podobną do tej, którą posługiwał się jej przyjaciel. Zatrzasnęła szkatułkę i wróciła do chłopaka. Podała mu ją, a ten usiadł z pewnym trudem. Spróbował zdjąć koszulę, ale w końcu zerwał ją po prostu i nałożył prosty symbol na lewe ramię.

 - Zadziałałoby skuteczniej, gdyby nie było robione po pijaku i na ramieniu. Najlepiej jest tuż nad raną. I jeszcze tak mi łupie w głowie… – powiedział z trudem.

 - Musi wystarczyć – odparła. – A nie macie jakiegoś Znaku na kaca?

 - Co? Nie, niestety nie.  – kiedy opuściła głowę, powiedział: - Chociaż… Jest taka runa, niepopularna, jasnego myślenia. Durnie to brzmi, wiem. Nigdy tego nie próbowałem, ale…

Nakreślił sobie szybko i sprawnie Znak (widać Nocni Łowcy byli dobrze szkoleni w tej sztuce, nawet w kryzysowych sytuacjach) i opadła z powrotem na kanapę.

 - Jak szybko zadziała?

 - Nie wiem, pięć minut?

 - Okay – wstała i podeszła do Alexa, po czym wzięła go na kolana. – Co tam, mały?

 - Nie jestem mały! Film się skończył.

 - To co teraz porobimy?

 - Nalejesz mi soku? – zapytał. Alex cięgle się uśmiechał, sama chciałaby mieć takiego braciszka, co jednak nie znaczy, że nie kochała Thomasa. Przeszli do kuchni i zapytała się go, jaki smak napoju chce wypić.

 - Muszę jeden? Ja chcę mieszankę! – zaśmiał się.

Wyciągnęli wszystkie kartony z sokami jakie znaleźli i ustawili na ladzie. Alex ledwo dosięgał do pulpitu, więc posadziła go na nim i teraz machał nogami, wskazując jej, które ma wlać do szklanki.

 - Jesteś pewny, Alex? Pomarańczowy, jabłkowy, bananowy, brzoskwiniowy, śliwkowy i sok marchewkowy? – popatrzyła z powątpiewaniem na czerwoną substancję w szklance. – Wypijesz to?

 - Hmm – zastanowił się. – Nie. Odlej marchewkowy.

Zaśmiała się, a mały wyglądał na zdziwionego.

 - Nie da się.

 - Nie? To nie wypiję tego, fuj!

Westchnęła i wylała zawartość naczynia do zlewu.

 - To jeszcze raz? – uśmiechnęła się.

 - Nie, teraz pomarańczowy tylko.

Kiedy podała mu szklankę, odwróciła się i zobaczyła, że w drzwiach kuchni stoi David.

 - Doszedłeś do siebie, gratuluję.

- Nie całkiem, ale owszem, jest lepiej.

 - To może mi teraz powiesz, co lub kto doprowadził cię do takiego stanu?

 - Dwa demony, nic wielkiego.

 - Właśnie widziałam – spojrzała na niego z wyrzutem.

 - Zdołał mnie lekko drasnąć – wzruszył ramionami i się skrzywił. – Nie do końca się wygoiło.

 - Lekko? - Boże, jak się popisuje, pomyślała.

 - No dobra, mocno. Odpuść już – powiedział.

- Czyli wszystko dobrze, tak? – zapytała niewinnie.

 - Oczywiście – wyprostował się. – Jest świetnie.

 - To ja już będę się zwijać.

Wyminęła go w drzwiach i przeszła do przedpokoju. David pobiegł za nią i chwycił ją za ramię.

 - Ej no, nie idź! Alex chce, żebyś została, prawda, Alex? – zapytał małego, który za nimi przyszedł.

 - Carls! On znowu na mnie zwala!

Potarmosiła go po włosach Alexa i spytała:

 - Jak myślisz, mam zostać?

 - David mówi, że tak.

 - Okay – powiedziała, bo coś jej wpadło do głowy. Wzięła torbę i powiedziała: - David, możemy iść na chwilę do twojego pokoju?

 - Ja też chcę! – zaczął krzyczeć Alex. Szepnęła mu parę słów do ucha i od razu się zgodził, że zaczeka.

 - Idziesz? – spytała Davida, który popatrzył na nią zaciekawiony. Poszła do pokoju i kątem oka spostrzegła, że zamyka drzwi, po czym zaśmiała się w myślach.

Podeszła do biurka i położyła na nim torbę, po czym odwróciła się do chłopaka.

 - Siadaj – powiedział. Posłuchał jej, patrząc na nią z podejrzliwością. Podeszła z powrotem do drzwi i wychodząc dodała: - W torbie znajdziesz dzisiejsze lekcje, możesz sobie przepisać.

Po czym trzasnęła drzwiami i poszła oglądać film z Alexem.

******************************

Dobra xD I co? Jestem strasznie ciekawa waszych opinii! <3

Szalonego Sylwestra!

~~GWMHJ